Gered door het thuisfront..!

Weer een update vanuit Khao Lak, waar ik inmiddels mijn derde week in The Briza Beach Resort er bijna op zit… (leuk detail; ik schrijf deze post van achter de bar...) Ik heb het gevoel alsof ik hier al een eeuwigheid zit, waarschijnlijk veroorzaakt door het werk wat ik hier doe (of beter gezegd; ‘niet doe’)… De afgelopen 2 weken werden gekenmerkt door ‘acceptatie’. Ten eerste aangezien het hier laagseizoen is en er total geen werk te doen is en dat wij hier niet veel (aka ‘niets’) gaan leren wat de studie betreft. Ten tweede omdat al onze pogingen om met Rangsit University te communiceren over de zeer slechte ondersteuning die we van hen krijgen tot niets zijn uitgelopen. Ik heb me er dus maar bij neergelegd dat mij niet heel veel geleerd gaat worden in deze 5 weken.

Zogezegd heb ik het maar over een andere boeg gegooid. Ik heb besloten om er het beste van te maken en uit overlevingsdrang ben ik met een aantal zaken begonnen om het leven hier in Khao Lak wat dragelijker te maken. Aangezien zowel The Briza en Rangsit mij niets gaan (/kunnen) bijbrengen heb ik besloten hen aan het eind van mijn 5 weken te voorzien van de nodige ‘opbouwende’ kritiek... Ik schrijf al mijn ervaringen op en creeër zo langzamerhand een boekwerk aan punten die hier (en op Rangsit University) verbeterd kunnen worden. Wat betreft The Briza moet dat met de grootste zorgvuldigheid (en vooral terughoudendheid) gebeuren aangezien de scheiding tussen opbouwende kritiek en belediging hier in Thailand nogal ‘vaag’ te noemen is. Wat betreft Rangsit schuw ik het niet om op een Hollandse ‘recht voor je raap’ manier ze even duidelijk te vertellen wat er mankeerd aan hun beleid en wat ik vind van hun (Thaise) ‘probleem-ontwijkende’ gedrag... Rangsit gaat immers de samenwerking met Nederland aan door een ‘internationaal’ programma aan te bieden dus in mijn mening moeten zij (net als wij Grand Tour studenten) het vermogen hebben om kritiek van andere culturen te accepteren en zich daar aan aan te passen. Ik zie het als mijn plicht er alles aan te doen om de kwaliteit van (de duurste privé universiteit van Thailand!) voor toekomstige Grand Tour studenten te verbeteren.

Het klinkt allemaal niet zo positief in de vorige alinea, maar gelukkig zijn er ook zeker positieve kanten aan mijn periode hier in Khao Lak! Alhoewel ik hier studie gerelateerd niet veel zal gaan leren is het werken in een Thais bedrijf (met bijgesloten; een thaise ‘werk cultuur’) een erg leerzame ervaring die ik denk ik de rest van mijn leven niet zal vergeten! Nu ik hier echt tussen de Thai zit en met ze samenwerk (aka ‘pogingen tot samenwerking’) leer je de mensen en de cultuur het beste kennen! (Daar kan geen reis of vakantie tegen op!) Alles wat je van thuis gewend bent gaat hier anders, zowel in positieve als in negatieve zin. Een aantal voorbeelden: In Thailand hebben de werknemers organisaties een flinke vinger in de pap. Voor het hotelwezen zijn er afspraken die zeggen dat je als werkgever een werknemer alleen een fulltime baan mag aanbieden. Dit heeft in The Briza (en volgens mij de rest van het zuiden van Thailand) tot gevolg dat er tijdens het laagseizoen (wat ook echt heel erg laag is) 50 man rond loopt voor (zonder grappen!) 16 gasten.... The Briza moet tijdens het hoogseizoen sparen om het laagseizoen te overleven aangezien de verliezen (voor Thaise begrippen) gigantisch zijn! Verder moet je beseffen dat werken in Thailand een heel andere betekenis heeft als in Nederland (Westerse wereld). In Nederland komt het er op neer dat de hoofdreden om te werken ‘inkomsten’ is. In Thailand is dat anders, naast dat de Thai uiteraard ook inkomsten nodig hebben zien zij werken ook als een manier van samen zijn. Een Thai die op zijn werk (in onze ogen) ‘niets’ aan het doen is, is in Thaise ogen wel met iets bezig, namelijk samen zijn met collega’s (vrienden). Nog iets opmerkelijks wat ik hier ervaar is de invloed van het management team. Wij in Nederland werken (in de meeste gevallen) samen en kan elke medewerker met het management communiceren over wat hij / zij denkt / voelt / anders wil, en daarnaast word je in Nederland meestal gestimuleerd om als ‘gewone’ werknemer verantwoordelijkheid te nemen en flexibel te zijn in de dingen die je doet. In Thailand doet een werknemer alleen wat zijn manager zegt en verder niets, wat tot gevolg heeft dat de gemiddelde werknemer na een aantal jaren volledig hersendood is en niet meer in staat is om zelf te bedenken wat op dat moment het juiste is om te doen. Voorbeeld: Zo stond er vanmorgen (na een hevige storm vannacht) een jongen van ‘maintenence’ het zwembad te stofzuigen terwijl er op 5 meter naast hem om precies te zijn 7 !! weggewaaide en totaal geruïneerde parasols tussen de bosjes en in de vijver lagen! Ik kon mijn ogen niet geloven...

Verder ben ik bezig met het maken van een enqûete waarin gasten kunnen zeggen wat ze vinden van de beide restaurants van The Briza. Het is me namelijk opgevallen dat de gemiddelde toerist het veel makkelijker vindt om met mij te communiceren dan met een Thai, met de volgende heel eenvoudige reden; ‘ze zijn bang de Thai te beledigen wanneer ze niet tevreden zijn’. Ik hoop met de enqûete veranderingen in de beslissingen van het management te krijgen, waardoor ze beter gaan inspelen in de wensen (en ervaringen) van gasten. (Bovendien heb je zelfs voor het veranderen van muziek al papierwerk nodig om toestemming te vragen, bureaucratie in optima forma..!) Daarnaast ben ik Nua (de ‘chef de partie’) tiramisu aan het leren maken. Een hele klus aangezien de ingrediënten mascarpone en lange vingers hier niet te verkrijgen zijn en we ook die zelf moeten maken... We gaan zien of het lukt, leuk is het in ieder geval...! De gemiddelde werknemer spreekt hier ook erg slecht Engels maar wil wel erg graag Engels leren spreken, met een aantal ben ik daarom ook een beetje aan het oefenen, erg leuk want je ziet ze heel snel vooruit gaan!

Ik zie dat ik inmiddels al een hele lap tekst op papier heb, sorry daarvoor, maar het opschrijven van mijn ervaringen wat betreft het werk in The Briza geeft voor mij een goed gevoel, laten we het een soort van ‘trauma verwerking’ noemen (Al denk ik dat dat niet geheel de juiste benaming is, maar kon even niet op iets anders komen...:p).

Ik vervolg mijn post met het leukste van de afgelopen week! Papa, mama en Jesse (helaas zonder Robien...) kwamen hun laatste week van hun Thailand avontuur afsluiten met een bezoek aan The Briza! Het was erg leuk om ze na ruim 3 maanden weer in het echt te zien! (Vooral om m’n moeder te verassen door ze van het vliegveld in Phuket op te halen terwijl ik had gezegd dat ik moest werken!) Wat minder leuk was om ze ’s ochtends aan het onbijt te voorzien van koffie en thee, terwijl ik zelf moest ‘werken’... Enfin, de dag na hun aankomst had ik een trip naar Ko Tachai geboekt. Ko Tachai is een eiland wat deel uitmaakt van Ko Similian, maar wat nog niet zo toeristisch is aangezien er pas sinds 3 maanden op gevaren word (door 1 speedboot per dag! :D) Na 75 km in een speedboot (met 675 pk !!) kwamen we aan op Ko Tachai. We zouden op 2 plekken gaan snorkelen, chillen op het witte strand, uitgebreid luchen en een korte wandeling over het eiland maken. Het was echt prachtig, al dat koraal, de vissen (en haaien!) en de natuur op het eiland! Na een mooie dag voeren we weer terug naar vaste land, het leek echter meer op vliegen aangezien de zee wat choppy was geworden door het regenseizoen wat hier voor de deur staat..

De zondag daarop gingen we de prachtige kustlijn van Khao Lak verkennen! Ik heb hier een maand lang een brommer samen met Richard gehuurd waarmee we overal naartoe kunnen, hier heb ik deze dag ook goed gebruik van gemaakt. Papa, mama en Jesse hadden ook twee brommers gehuurd en zo gingen we opweg naar een paar mooie plekken in de nabije omgeving. Overal waar je komt zie je de invloed die de Tsunami in 2004 heeft gehad. Alarmsystemen, vluchtroutes en een politieboot (20 meter lang!!) die 2 km landinwaards is aangespoeld, erg indrukwekkend allemaal! Ook zijn we nog een stukje landinwaards over een rotspad gereden waar je zo het regenwoud in rijdt en wat uitkomt op een mooi watervalletje waar de Thai in hun weekend naartoe gaan om te chillen! Het was een mooie dag!

Afgelopen donderdag had ik nog een extra dag vrij geregeld waardoor we nogmaals met brommers op pad konden. We zijn naar Khao Sok National Park gereden wat hier zo’n 75 km verderop ligt en één van de oudste jungles ter wereld is. Hier hebben we een korte wandeling gemaakt gevolgd door een kano tocht van een uur. Vooral de kanotocht was super mooi (en relaxt aangezien een Thai voor ons peddelde)! Weer een geslaagde dag!
Gisteren was helaas de laatste dag dat ze hier waren, ‘s middags vlogen ze via Phuket weer terug naar Bangkok om van daaruit ’s nachts door te vliegen terug naar Nederland. Erg jammer om ze weer 3.5 maand niet te kunnen zien, afscheid nemen was toch wel even slikken..

De laatste 2 weken hier in Khao Lak ga ik in één ruk doorwerken aangezien we dan eerder richting Ko Tao kunnen en nog een paar dagen kunnen chillen voordat Richard en ik aan onze Padi Open Water cursus beginnen.

Ik ga er maar weer mee kappen want het begint inmiddels een boekwerk te worden, iets wat uiteraard niet bevorderlijk is voor de leesbaarheid. Bovendien hebben jullie in Nederland in tegenstelling tot mij wel een druk leven met studie, werk en allerlei randzaken die veel van jullie kostbare tijd in beslag neemt

Bij dezen nogmaals bedankt voor alle leuke reacties die jullie elke keer posten, tot over 2 á 3 weken in mijn volgende blog!

Sawadee Kap